Fredro Andrzej Maksymilian (1827–1851), spiskowiec i powstaniec. Syn Felicjana, majora 2. p. uł. za Król. Polskiego, dzierżawcy Jakubowic Murowanych w gub. lubelskiej (1792–1848). Przeszedłszy gimnazjum w Lublinie i Warszawie, wstąpił do warszawskiej Szkoły Prawa, ale latem r. 1844 opuścił nielegalnie Królestwo wraz z dwoma towarzyszami, jak później twierdził, w obawie przed poborem do wojska. Bawiąc w Chełmnie pod przybranym nazwiskiem Paprockiego nawiązał kontakt z kółkiem spiskowym miejscowych gimnazjalistów, zależnym od Związku Plebejuszów Stefańskiego. W początku r. 1845 przeniósł się do Wrocławia, a wkrótce potem objął posadę przy jednej z kopalń w Tarnowskich Górach. Przez studentów wrocławskich, Antoniewicza i Kaplińskiego, zostawał nadal w kontakcie z polskim spiskiem demokratycznym i miał brać udział w agitacji zmierzającej do wywołania rozruchów na Górnym Śląsku, z myślą o odciążeniu rewolucji krakowskiej. Szukał porozumienia z miejscowymi księżmi i z hutnikami w Gliwicach. Wieść o wybuchu rewolucji krakowskiej 22 II 1846 zastała go w Królewskiej Hucie. Nie udało mu się przedostać przez granicę do Krakowa; aresztowany w powrotnej drodze, osadzony został w więzieniu w Moabicie. Złożył w śledztwie dość ostrożne zeznania, które później w części odwołał. W procesie berlińskim bronił go adw. Kremnitz dowodząc, że F. jako cudzoziemiec nie był w stanie dopuścić się zdrady kraju. Na tej zasadzie uniewinniony, w końcu r. 1847 podążył do Paryża. Zaprzyjaźnił się tam z młodym Zygmuntem Felińskim, przez niego zbliżył się do Słowackiego. Po przewrocie lutowym w r. 1848 wziął czynny udział w naradach polskiego wychodźstwa w Paryżu, lansując w Komitecie Emigracji Polskiej projekt Słowackiego zawiązania konfederacji. W końcu marca wyruszył w drogę powrotną do kraju w towarzystwie Słowackiego, Felińskiego i kilku jeszcze przyjaciół; znając dobrze język niemiecki, objął przewodnictwo tej grupy. Został aresztowany przez policję pruską w Poznaniu przy wjeździe dyliżansu na rogatkę; towarzyszom jego udało się zbiec. Po kilku miesiącach więzienia w cytadeli został zwolniony i odesłany raz jeszcze do Francji. Na wiosnę r. 1849 podążył do powstania, które wybuchło w Badenii, i zaciągnął się do legionu cudzoziemskiego. Odbywszy tę kampanię pod wodzą Mierosławskiego, przeszedł z niedobitkami granicę szwajcarską. Pozostał odtąd w Szwajcarii, ale w 2 lata potem zmarł na suchoty. Falkowski pisze o nim: »bardzo dobrze wychowany i utalentowany młodzieniec«.

Wojtkowski, Bibliogr. historii Wielkopolski; »Kurier Warsz.« 1848, nr 138; Anklageschrift des Staatsanwalts wegen des Hochverrats, Berlin 1847, 165–70; Akta i czynności procesu Polaków osk. o zdradę stanu, Berlin 1847, II, 113–27, 585; Feliński Z., Pamiętniki, Kr. 1897, I, 344, 356, 364; Falkowski J., Wspomnienia, Pz. 1879, 364; Baranowski I., Pamiętnik, P. 1923 (nieścisłe).

Stefan Kieniewicz